Μετὰ τὸν "Συνωστισμό", ἡ Ρεπούση μὲ ἄρθρο της στὸ Κυριακάτικο ΒΗΜΑ (φυσικά!), ἐπιτίθεται (ὅπως ἦταν ἀναμενόμενο), κατὰ τοῦ Ἱερώνυμου καὶ τῆς ἡγεσίας τῆς Ἐκκλησίας μὲ ἰδιαίτερο πάθος καὶ σφοδρότητα...Σημειωτέον ότι η κυρία Μαρία Ρεπούση εἶναι ἀναπληρώτρια καθηγήτρια Ἱστορίας καὶ Ἱστορικῆς Ἐκπαίδευσης στὸ Ἀριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.
"Οἱ ἀποσιωπήσεις τῆς διακήρυξης"
ΜΑΡΙΑ ΡΕΠΟΥΣΗ
Ἡ ἀπόφαση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος νὰ ἀπευθυνθεῖ στὸν «λαὸ» γιὰ τὴν κρίση καθὼς καὶ ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο τὴν πραγματοποίησε ἔρχονται νὰ προστεθοῦν σὲ μία σειρὰ πολιτικῶν παρεμβάσεων τῆς Ἐκκλησίας ποὺ τείνουν νὰ γίνουν συστημικὸ φαινόμενο τῆς πολιτικῆς ζωῆς τῆς χώρας. Μὲ διάφορα προσχήματα ποὺ προσαρμόζονται στὸν πνευματικὸ ρόλο τῆς Ἐκκλησίας ἔτσι ὅπως οἱ ἴδιοι οἱ ἱεράρχες τὸν ἀντιλαμβάνονται, ἡ Ἱερὰ Σύνοδος παραβιάζει συστηματικὰ τὴ σιωπὴ ποὺ ἁρμόζει στὴ διακηρυγμένη ἀποστολή της. Θεωρήσαμε κάποια στιγμὴ ὅτι γιὰ τὴν παραβίαση αὐτὴ εὐθυνόταν ἡ προηγούμενη ἡγεσία τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἐλπίσαμε στὴν ἀλλαγὴ πλεύσης μὲ τὴ νέα ἡγεσία. Συνειδητοποιοῦμε ὅλο καὶ περισσότερο ὅτι τὸ πρόβλημα δὲν ἀφορᾶ τὰ πρόσωπα ἀλλὰ τὸν θεσμό, ἕναν θεσμὸ ποὺ ἐκτρέπεται συστηματικὰ καὶ πάντα στὴν ἴδια κατεύθυνση προκειμένου νὰ ὑπερασπιστεῖ τὰ δικά του συμφέροντα. Αὐτὸ εἶναι κατὰ τὴ ἄποψή μου τὸ πρῶτο πρόβλημα. Καὶ εἶναι πρόβλημα λειτουργίας τοῦ πολιτεύματος.
Κοινὴ βάση τῶν πολιτικῶν παρεμβάσεων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος εἶναι ἡ ἀντίδραση σὲ κάθε ἀλλαγὴ ποὺ ἐνδέχεται νὰ χρειάζονται ἡ χώρα καὶ οἱ πολίτες ἀλλὰ θεωρεῖται ἐπιζήμια γιὰ τὰ δικά της συμφέροντα. Ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι ἁπλὰ μία δύναμη ποὺ παρεμβαίνει στὰ πολιτικὰ πράγματα, εἶναι μία ἀντιδραστικὴ δύναμη ποὺ συντάσσεται σὲ πολλὲς περιπτώσεις μὲ τὴν ὀπισθοδρόμηση. Τρανὸ παράδειγμα ἡ θέση τῆς Ἐκκλησίας σὲ κάθε ἐκπαιδευτικὴ ἀλλαγὴ ποὺ ἐπιχειρεῖ νὰ....
μεταρρυθμίσει τὸ σχολεῖο καὶ νὰ λειτουργήσει κοινωνικοποιητικὰ γιὰ τὸ σύνολο τῶν μαθητῶν καὶ μαθητριῶν ποὺ φοιτοῦν στὰ ἑλληνικὰ σχολεῖα, καὶ ποὺ εἴτε δὲν εἶναι ὀρθόδοξοι στὸ θρήσκευμα εἴτε δὲν ἐπιθυμοῦν νὰ εἶναι θύματα τῆς ὀρθόδοξης προπαγάνδας ποὺ γίνεται στὰ σχολεῖα. Οἱ ἱεράρχες δὲν ἀπαιτοῦν μόνο νὰ
ἔχουν λόγο γιὰ τὰ ἀναλυτικὰ προγράμματα τῶν σχολείων, τὰ μαθήματα, τὰ σχολικὰ βιβλία, τὶς σχολικὲς γιορτές. Ἀπαιτοῦν νὰ μὴ γίνουν ἀλλαγὲς ποὺ κλονίζουν τὴν κυρίαρχη θέση τῆς Ὀρθοδοξίας στὴν ἐκπαίδευση. Τὸ ἀπαιτοῦν γιὰ νὰ ἐλέγχουν τὸ περιεχόμενο τῆς ἰδιότητας τοῦ ἕλληνα πολίτη ποὺ καλλιεργεῖται στὸ σχολεῖο, γιὰ νὰ διαιωνίζουν τὴν ταύτιση τῆς πολιτειότητας μὲ τὴν Ὀρθοδοξία καὶ νὰ διασφαλίζουν ἕνα μαζικὸ ποίμνιο, ἕνα πλήρωμα ποὺ εἶναι δικό τους, ὁμιλοῦν στὸ ὄνομά του καὶ ἀντλοῦν πολιτικὴ δύναμη ἀπὸ αὐτό. Ἀκόμη καὶ στὴν πρόσφατη παρέμβασή της μὲ ἀφορμὴ τὴν οἰκονομικὴ κρίση, ἡ Ἐκκλησία αὐτὸν τὸν ρόλο διεκδικεῖ γιὰ τὸν ἑαυτό της. Ἀναφέρεται καὶ πάλι στὴν Ἐκπαίδευση. Ἀφοῦ ἐκφράζει τὴν ἀνησυχία της γιὰ «τὸ νέο Λύκειο ποὺ ἑτοιμάζεται», αὐτοαναγορεύεται ἐκπρόσωπος τοῦ ἕλληνα πολίτη, γίνεται ἡ δυνατὴ φωνή του. «Πιστεύουμε» , σημειώνουν ἀκόμη, «ὅτι ὄντως τὰ σχολικὰ βιβλία γράφονται μὲ τὴν εὐθύνη τῆς Πολιτείας,ἀλλὰ τὸ περιεχόμενό τους ἀφορὰ καὶ τὸν τελευταῖο ἕλληνα πολίτη ποὺ περιμένει ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία του νὰ μεταφέρει μὲ δύναμη τὴ δική του ταπεινὴ φωνή». Ἀπὸ τὴ μία στέκει ἡ Πολιτεία καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη ἡ Ἐκκλησία, ἡ Ἐκκλησία ὡς ἐκπρόσωπος τοῦ πολίτη. Μία δύναμη ποὺ ὑπερασπίζεται τὸν λαὸ καὶ τὰ συμφέροντά του ἀπέναντι στὴν Πολιτεία, μία δύναμη ποὺ ἀντιστέκεται «στὸ πονηρὸ σύστημα αὐτοῦ του κόσμου». Μία Ἐκκλησία πού, ὅπως ἰσχυρίζεται, δὲν φοβᾶται νὰ γίνει ἱερομάρτυρας στὸν βωμὸ τῆς ἀντίστασης. Στὴ δημιουργία αὐτοῦ του δίπολου, τοῦ Κακοῦ καὶ τοῦ Καλοῦ, τῆς Πολιτείας καὶ τῆς Ἐκκλησίας, τῆς κοινωνίας τῶν πολιτῶν καὶ τῆς κοινωνίας τῶν πιστῶν, καθοριστικὴ εἶναι ἡ συμβολὴ τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας. Μὲ τὴν ἀνοχὴ ἢ καὶ τὴν ὑποστήριξή της ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἔχει ἀπειλήσει καὶ καταφέρει πολλὲς φορὲς στὸ παρελθὸν νὰ γίνει «κράτος ἐν κράτει». Συχνὰ πυκνὰ ἐπιβεβαιώνει τὴ δυνατότητά της νὰ ἀντιπαρατίθεται καὶ νὰ βγαίνει νικήτρια.
Γιατί αὐτὴ ἡ συναίνεση; Γιατί ἡ ἑλληνικὴ Πολιτεία συνομιλεῖ μὲ τὴν Ἐκκλησία ὡς πόλο πολιτικῆς ἐξουσίας; Γιατί τῆς ἀναγνωρίζει τὸν ρόλο τοῦ θεματοφύλακα τοῦ Ἑλληνισμοῦ; Γιατί τῆς ἐπιτρέπει νὰ παρεμβαίνει στὴν Ἐκπαίδευση; Γιατί ἐξακολουθεῖ νὰ παραβιάζει τὴν ἐλευθερία τῆς θρησκευτικῆς συνείδησης; Γιατί δὲν ἐφαρμόζει τὴν ἰσότητα τῆς μεταχείρισης ἀνάμεσα στοὺς πολίτες διαφορετικοῦ θρησκεύματος; Γιατί ἐξακολουθεῖ νὰ πληρώνει τὸ προσωπικό της Ἐκκλησίας μὲ τὰ χρήματα τῶν Ἑλλήνων, χωρὶς μάλιστα νὰ ἔχει τὴ συναίνεσή τους; Γιατί δὲν ἀντιμετωπίζει τὴν Ἐκκλησία ὡς μεγάλο ἰδιοκτήτη; Γιατί οἱ πολιτικοί της τότε ἀντιπολίτευσης ἔσπευδαν νὰ φωτογραφηθοῦν ὑπογράφοντας γιὰ τὴν ἀναγραφὴ τοῦ θρησκεύματος στὶς ταυτότητες; Τὸ πρόβλημα εἶναι τῆς Πολιτείας, τῆς πολιτικῆς, τῶν πολιτικῶν καὶ τῶν πολιτῶν καὶ ὄχι τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ἂς ἀναλάβουμε τὶς εὐθύνες μας. Μὲ τὴ μὲ ἀριθμὸ 44 διακήρυξή της «Πρὸς τὸν λαὸ» ἡ Ἐκκλησία μᾶς εἶπε πολλὰ γιὰ τὴν κρίση, τοὺς δανειστὲς καὶ τὰ λάθη μας. Κάποια ἀπὸ αὐτὰ μας θύμισαν τὸν λόγο πολιτικῶν κομμάτων ἢ καὶ ὁμάδων ποὺ ἐπιχειροῦν κερδοσκοπώντας νὰ δημιουργήσουν ἢ καὶ νὰ αὐξήσουν τὴν πολιτικὴ πελατεία τους στὴ βάση τῆς βαθιᾶς κρίσης ποὺ περνάει ἡ χώρα. Αὐτὸ ποὺ ἡ Ἐκκλησία δὲν μᾶς εἶπε στὴ μὲ ἀριθμὸ 44 διακήρυξή της πρὸς τὸν ἑλληνικὸ λαὸ εἶναι ἡ δική της συμβολὴ σ΄ αὐτὴ τὴν κρίση. Ἡ Ἐκκλησία ἀποσιώπησε τὴ φοροασυλία της, τὴ δική της συμβολὴ στὴν αὔξηση τοῦ δημόσιου χρέους, τὴ σκληρή της διαπραγμάτευση γιὰ νὰ διατηρήσει τὰ οἰκονομικά της προνόμια, τὴ δική της διαπλοκή. Δὲν μᾶς ἀπάντησε ἐπίσης γιατί δὲν συμμετέχει κι ἐκείνη, ὅπως ὅλοι, στὴ βελτίωση τῶν δημόσιων οἰκονομικῶν της χώρας. Ποῦ εἶναι, ἀλήθεια, τὸ κρασὶ καὶ τὸ λάδι της;
ΒΗΜΑ
Πηγη:taxalia.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου